Αναπνέω . Περπατάω . Μπορώ και κάνω δυο βήματα μπρος . Μπορώ και κάνω δυο βήματα πίσω . Ανεβάζω τα χέρια μου ψηλά .
Τα κατεβάζω . Ανεβάζω το βλέμμα μου στον ήλιο . Το στρέφω πάλι χάμω . Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά . Βλέπω ανθρώπους . Όμοιους με εμένα . Νομίζω . Δεν είμαι και σίγουρος . Διαφορετικούς ? Πολύ πιθανό .
Αναπνέουν . Περπατούν . Μπορούν και κάνουν δυο βήματα μπρος . Μπορούν και κάνουν δυο βήματα πίσω . Ανεβάζουν τα χέρια τους ψηλά .
Τα κατεβάζουν . Ανεβάζουν το βλέμμα τους στον ήλιο . Το στρέφουν πάλι χάμω . Γυρίζουν το κεφάλι τους δεξιά κι αριστερά . Βλέπουν εμένα. Όμοιος με αυτούς . Νομίζουν . Δεν είναι και σίγουροι . Διαφορετικός ; Πολύ πιθανό .
Τώρα αναπνέουμε . Περπατάμε . Όλοι μαζί . Μπορούμε και κάνουμε όσα βήματα θέλουμε μπρος . Όσα βήματα θέλουμε πίσω .
Συνυπάρχουμε . Συνυπάρχουμε ; Ίσως ναι . Ίσως και όχι . Κάτι σαν ξένοι . Κι όμως είμαστε γνωστοί . Θλίψη .
Βλέπω κάποιον μπροστά σε ένα γυαλί να μένει ακίνητος . Να μην κάνει ούτε βήμα μπρος ούτε βήμα πίσω . Βρίσκεται κάπου στη μέση με ορθάνοιχτα , παγωμένα μάτια. Καρφωμένα στο κενό . Τα χέρια του δεν έχουν βάρος , αν και τα προδίδει η βαρύτητα του βλέμματος .
Μία παγωμένη φιγούρα στη μέση του πουθενά . Τρομαγμένη . Αποσβολωμένη . Μόνη . Συλλογιέται με μάτια ανοιχτά . Τι ; Τι συλλογιέται μπροστά στο γυαλί ; Τι τέλος πάντων ;
Το γυαλί του θυμίζει όσα δε θέλει να θυμηθεί . Βλέπει ένα μικρό αγόρι να χορεύει γύρω από τον εαυτό του , κρατώντας ένα μάτσο μαργαρίτες σε ένα πράσινο λιβάδι κάτω από δύο γαλάζια σύννεφα . Μπορεί και κάνει δύο βήματα μπρος…δύο βήματα πίσω …όσα βήματα θέλει μπρος …όσα βήματα θέλει πίσω…Δεν υπολογίζει. Δε το νοιάζει . Μαδάει τις μαργαρίτες του , χορεύει στο λιβάδι του , καβαλάει τα σύννεφα , προσπαθεί να φτάσει τον ήλιο !
Κοιτάει το αγόρι . Όλο και πιο πολύ . Από τα ορθάνοιχτα μάτια του αρχίζουν και τρέχουν δάκρυα . Δε τα βλέπει στο γυαλί .
Τα νιώθει στα πεσμένα χέρια του . Δε βλέπει την αποσβολωμένη φιγούρα . Βλέπει μονάχα το μικρό αγόρι να χορεύει κάτω από τα δύο γαλάζια σύννεφα .
Συνεχίζει και κλαίει . Τώρα πολύ . Αρχίζει σιγά σιγά και ταράσσεται όλο του το σώμα . Όλο του το είναι . Βγάζει μικρούς λυγμούς .
Τώρα μεγαλύτερους . Τώρα κραυγές . Τα μάτια του θολώνουν όλο και περισσότερο . Το πρόσωπό του κοκκινίζει .Έτοιμο να εκραγεί .
Νιώθει να τυφλώνεται , ωστόσο τα χέρια του είναι ακόμη μακριά από το πρόσωπό του . Το μικρό αγόρι ολοένα και χάνεται πιο πολύ .
Χάνεται …Χάνεται… Χάθηκε . Πάνω στα δύο γαλάζια σύννεφα . Τώρα θρηνεί και θρηνεί και θρηνεί . Είναι που ουρλιάζει όλο και πιο πολύ .
Λυσσαλέα . Και τότε γίνεται κάτι το συνταρακτικό . Τα χέρια του αρχίζουν και αποκτούν βάρος . Σηκώνονται . Όλο και πιο πολύ .
Όλο και πιο πολύ με ορμή προς το γυαλί .
Και μετά θραύσματα . Μόνο ο απόηχος του χορού του παιδιού .
Κανένα είδωλο . Καμία πηγή .