Πρώτο άρθρο στην Athens West και καταλαβαίνετε ότι δεν είναι κι εύκολο να καταλήξεις τι θα γράψεις σαν… ποδαρικό.
Επικαιρότητα ζωσμένη μαυρίλα και μελαγχολία κι από την άλλη ο χιονιάς που θα μας πλήξει από τη Σιβηρία, όσο να πεις ένα ψυχολογικό το’ χεις στο τσεπάκι σου.
Να διαλέξω να πω για το προσφυγικό; Εδώ δίπλα μας στην ακτή Σκαραμαγκά στοιβαγμένες ψυχές. Να μιλήσω για την ανεργία; Άστο… πονάει. Να γράψω για τους μετανιωμένους γονείς που εγκατέλειψαν τα παιδιά τους ή για τα αγροτικά μπλόκα που άλλη μια φορά θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο (ή και περισσότερα κομμάτια), ανάλογα με το πόση όρεξη έχουν να το τραβήξουν…
Και ξαφνικά φως! Τίποτα από αυτά δεν θα με κλονίσουν. Εγώ ξέρω πώς ζούμε σε ένα κόσμο μαγικό και ξέρετε γιατί; Γιατί είδα στα μάτια ενός άστεγου την ελπίδα… Όχι εκείνη την ελπίδα που μας έταξε ο Συριζα… εγώ λέω για την άλλη, την ανώτερη ελπίδα που παραμέρισε τη φτώχεια και έσκυψε να μαζέψει από το δρόμο ένα άδειο πακέτο τσιγάρα. Κι όχι για να δει αν ο μάγκας που το πέταξε από την καλογυαλισμένη «μπέμπα» του ξέχασε κατά λάθος κανένα τσιγάρο μέσα, αλλά για να το πετάξει στα σκουπίδια… έτσι για το χαμένο γόητρο της αξιοπρέπειας.
Γιατί φίλε μου η ανωτερότητα δεν μετριέται από το μοσχοσάπουνο που μπορεί να μην έχεις, αλλά από αυτό που κάνεις για να ομορφύνεις τον κόσμο γύρω μας…