Το μήνυμα μιας μάνας πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις

Παιδεία, ζήτημα επίκαιρο, δυσεπίλυτο και καθοριστικό για την πορεία μας ως Έθνος.
Η Ελληνική Παιδεία μου μοιάζει σαν ένα ρούχο δανεικό που περνάει από χέρια σε χέρια χρόνια πολλά. Κακοποιημένη και ξεφτισμένη, με μπαλώματα πολλά και επιδιορθώσεις ατελείς από ραφτάδες ανάξιους…

Και τι περιμένει άραγε ένα κράτος που δεν φροντίζει τα παιδιά του και δεν τους δίνει αληθινά «οπλοστάσια» για να επιβιώσουν, αλλά νεροπίστολα ψεύτικα για έναν κόσμο έτσι κι αλλιώς υποκριτικό…

Σε λίγες μέρες ξεκινούν οι πανελλήνιες εξετάσεις, τα κανάλια θα το παίζουν πρώτο θέμα, οι γονείς θα κρεμιούνται στα κάγκελα των σχολείων με αγωνία για το μέλλον των παιδιών τους και οι μαθητές με ένα καφέ στο χέρι και με ύφος ζαλισμένου κοτόπουλου θα πάνε στη μάχη…

Το έζησα το έργο πριν 25 χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ουσία του. Και πριν 25 χρόνια άθλια βιβλία διδασκόμασταν, με στείρα αποστήθιση εξεταζόμασταν, σε φροντιστήρια πηγαίναμε, τον χρόνο μας και τα νιάτα μας καίγαμε… Γιατί; Για μια θέση στο πανεπιστήμιο, σε μια σχολή που τις περισσότερες φορές δεν είναι καν στις πρώτες μας επιλογές, για να αποκαρδιωθείς αργότερα από την αθλιότητα μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων, να χάνεις εξάμηνα από προγραμματισμένες καταλήψεις και να έχεις να κάνεις με μια ομάδα φοιτητών «εκκολαπτόμενων κομματικών αυλικών» που καθορίζουν τις τύχες μας χτίζοντας τα βιογραφικά τους για την πολιτική τους σταδιοδρομία.

Και τώρα που εγώ πλέον είμαι μητέρα που και το παιδί μου δίνει Πανελλαδικές εξετάσεις, δεν ξέρω πραγματικά αν πρέπει να του πω αλήθειες που θα τον φρενάρουν ή να του πω το ίδιο ψέμα και να περάσει από το ίδιο ψυχοφθόρο και σκοτεινό τούνελ των εξετάσεων, προσδοκώντας να δει το φως στο αύριο.

Και στ΄αλήθεια ποιο είναι αυτό το αύριο στην Ελλάδα των Μνημονίων;

Η μόνη διαφορά που διακρίνω 25 χρόνια μετά, είναι ότι έπεσαν οι μάσκες και τα προσχήματα. Το φροντιστήριο βασιλιάς θριαμβευτής, το σχολείο υπολειτουργεί απαξιωμένο από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των εκπαιδευτικών εκείνων που τιμούν και σέβονται το λειτούργημά τους.

Δυστυχώς κάποιοι το λαβώνουν ανεπανόρθωτα με τους κομπλεξισμούς τους που βγάζουν στους νέους κι αυτοί στη συνέχεια γίνονται ο καθρέπτης τους και τους ανταποδίδουν την απογοήτευσή τους. Και από τη άλλη έχουμε ένα άλλο σύστημα αυτό που εξυπηρετεί τα ιδιωτικά σχολεία, που μετρούν επιτυχίες πίσω από τις καλά κλεισμένες κι ασφαλισμένες πόρτες τους.

Μαθητές πολλών ταχυτήτων και πολλών κατηγοριών… Υπάρχει το ρετιρέ, υπάρχει και το υπόγειο. Μαθητές Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄κατηγορίας που θα εξεταστούν στα ίδια θέματα, όμως σε διαφορετικές συνθήκες προετοιμασίας και με διαφορετικές προϋποθέσεις. Έτσι κι αλλιώς το άδικο είναι κυρίαρχο παντού.

Μία ευχή έχω μόνο να δώσω στους μαθητές που θα περάσουν από τη δοκιμασία αυτή : Να μη τη φοβηθούν!

Να αγωνιστούν με την πεποίθηση ότι αξίζουν να κατέβουν στη μάχη ακόμη κι αν όλο το σύστημα είναι σαθρό και άδικο. Να δώσουν τη μάχη γι΄ αυτούς και μόνο και για κανέναν άλλον.

Το ισχυρότερο όπλο τους είναι η ψυχή και η εσωτερική τους σπίθα. Να λένε μέσα τους ότι αξίζουν το καλύτερο ακόμη κι αν δεν το πίστεψαν από την αρχή, ακόμη κι αν κάποιοι δεν τους πίστεψαν, γονείς ή καθηγητές.

Και όλα αυτά όχι γιατί πρέπει να πετύχουν, αλλά γιατί πρέπει να μάθουν να δίνουν μάχες και να μη φοβούνται την αποτυχία.

Γιατί η αποτυχία φίλε μου είναι σχετική έννοια… Οι αξίες της ζωής είναι τόσο πολύτιμες για να χωρέσουν στην «κιμαδομηχανή» των πανελλαδικών εξετάσεων… Κι αν τα καταφέρεις να μην το βάλεις κάτω σ΄αυτή την πρώτη μάχη και να πετύχεις, τότε είσαι έτοιμος για την επόμενη κι αν πάλι δεν πετύχεις σίγουρα έγινες πιο δυνατός.
Κλείσε το μάτι στη ζωή και προχώρα σ΄ αυτά που αγαπάς και που ποθείς…

«Αγαπήστε τη ζωή και θα σας το ανταποδώσει!»